O książce: 2005 / "...Dowódca plutonu psów tropiących miny, starszy chorąży Korobkow, już się z niego poddał, ale potem pies wykazał się nieoczekiwanymi zdolnościami. Podczas egzaminu na wartownika Miroszkin ubrany w szatę próbował zbliżyć się do posterunku strzeżonego przez Karaia. Karai w milczeniu obserwowała zbliżającego się „intruza”. Zamiast zacząć szczekać, pozwolił „intruzowi” bliżej i mocno przytulił się do rękawa swojego długoletniego nieżyczliwego. Korobkov wyrywając Makarowa z kabury, wystrzelił cały magazynek nad głową psa. Ale bezskutecznie. Karai nawet nie mrugnął okiem; w ogóle nie zareagował na głośny strzał. Pomiędzy ogrodzeniem Gerdy, w którym się urodził, a garażem znajdowała się strzelnica policyjna; a Karai był tak przyzwyczajony do strzałów, że nie zwracał na nie uwagi. Po tym incydencie postanowiono go szkolić według innego programu, na rozbiórkę i likwidatora stanowisk strzeleckich…»